Ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης στις τελευταίες ημέρες της ζωής του (προσωπογραφία, έργο του ζωγράφου Ανδρέα Κριεζή). Τον πίνακα αυτό είχε παραγγείλει ο ίδιος ο Ιωνίδης, για να αναρτηθεί στο Ελληνικό Σχολείο, του οποίου υπήρξε «καθιδρυτής». Δεν πρόλαβε, όμως, να τον παραλάβει, γιατί μεσολάβησε ο θάνατός του. Ο πίνακας αυτός αγοράστηκε αργότερα (1889) από τον Δήμο Πειραιά και αναρτήθηκε στο Σχολαρχείο, σύμφωνα με την επιθυμία του ευεργέτη. Μετά την κατεδάφιση του παλαιού κτιρίου μεταφέρθηκε στο σημερινό κτίριο της Ιωνιδείου Σχολής. Ο Αντ. Μαρμαρινός προσθέτει και το ακόλουθο σχόλιο: «Όπως κοίταξα τον πίνακα αυτόν, την τελευταία φορά, μετά τη μετονομασία του Α’ Προτύπου γυμνασίου σε Ιωνίδειο Πρότυπη Σχολή, νόμισα πως ένα ουράνιο φως διαχεόταν από την βιβλική μορφή του Κωνσταντίνου Ιωνίδη και απλωνόταν σε όλη τη Σχολή για να διαλύσει το σκοτάδι της αμάθειας, αν θερμάνει τις ψυχές, να φωτίσει τον νου των παιδιών και να προβάλει το ίδρυμα ως το πλέον ανεκτίμητο αυτής της πολιτείας...».

Ο Αλέξανδρος Ιωνίδης με τον γιο του Κωνσταντίνο τον νεότερο, τη σύζυγό του και την υπόλοιπη οικογένεια. Μία πλούσια και καλοβαλμένη οικογένεια του Λονδίνου. Για την ευμάρειά τους μερίμνησε ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης με τη διορατικότητα και αποφασιστικότητά του. Είχε παρατηρήσει ότι οι μεσάζοντες για τις εισαγωγές υφασμάτων από το Μάντσεστερ στην Κωνσταντινούπολη κέρδιζαν πολλαπλάσια των εμπόρων. Όπως υπογραμμίζει ο Γούδας: «Τούτο εννοήσας ενωρίς ο Ιπλιξής, και μαθών προς τούτοις ότι τα καλλίτερα βαμβακερά υφάσματα κατασκευάζονται εν Αγγλία, συνεννοήθη μετά τινος Θεοδώρου Ράλλη, επονομαζομένου Πίτα, κι έπεμψεν εκεί από κοινού τον Νικόλαον Θωμάν προς προμήθειαν υφασμάτων εκ της πηγής της κατασκευής αυτών. Το μέτρον δε τούτο επηύξησε μεγάλως τα κέρδη».